Seguidores

martes, 17 de julio de 2012

MEU SER PSICÓPATA

Coidei en facer pra ti un presente, do tipo ao que estamos acostumados. Unha gaiola chea flores. Un acuario de peixes mortos. Pan sen sal. Os choros dun meniño que se perdeu da  mai. Un verbo conxugado so en singular. Mais prefiro regalarche somentes a inquedanza de saberte agasallado.

domingo, 11 de marzo de 2012

No meio do caminho tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
tinha uma pedra
no meio do caminho tinha uma pedra.

Nunca me esquecerei dese acontecimento
na vida das minhas retinas tão fatigadas.

Nunca me esquecerei que no meio do caminho
tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
no meio do caminho tinha uma pedra.

Carlos Dummond

sábado, 14 de enero de 2012

¿É posibel que todo sexa pura e absurda casualidade?Ficar calada no cuarto só me fai morder as horas, ver debuxados centros de interrogantes, de posibilidades. Vixiar as costas e buscar o espello pra ollar anos atras, séculos de emocións que se condensan en segundos, coma estúpidas pingas de chuvia que ao caer forman un charco sen tan sequera sospeitalo. Íspome de vagar agardando que o corpo nú me ensine a verdade, acudo á auga santa da ducha, tomo baño e non me sinto limpa, teño apegada á pel esta suor vella de tanto xogar mentiras compartidas e verdades que afogan na saliva morna e velenosa dos amantes-odiantes. ¿Qué máis queres de min?¿Cara onde nadamos neste mar podre que tentamos disfrazar de paraíso?As áncoras que nos amarran son de verdade, e quero pensar que non somos libres e estamos amolecendo no noso propio sangue, vendo as tres portas de saída diante de nós, consumidos pola indecisión. Sigamos bailando, agardando que a orquestra toque de novo, unha penúltima canción.

viernes, 27 de mayo de 2011

O propósito e non desfalecer, seguir tecendo o encaixe obstinado e cego, envelenando o tempo, facendo preguntas, coma unha Penélope ida que esqueza o destecer mirando cara o mar.Quixera poñer algo entre ti e esas maus que tanto sofren, que son bandeira de todo, poñerme eu coma escudo, unha palabra, un sol cheo de azul e de rabia luminiscente. Quero falarche a ti, que vagas, a ti que transformas cos dedos a direción do ar, que invirtes o reflexo dos espellos ó ollares pola túa fiestra máxica, trocando os meus mundos. Os sentimentos puros foxen de obras megalíticas e de emblemas e o noso é un trebor sen rebaixar,e de súpeto pousase unha xoaniña no bordo da páxina e hai outra vez un bruido bestial, un impacto de meteorito, e esperto con todo recomenzando e coas rúas sen poñer,coma se non soubese nada, sen saber nada.

Xa non sei escreber e fasme falta, caín na conta cando pensei en ti fregando os dentes e sei que é unha necesidade egoísta, que te quero devorar nun instinto caníval, nutrirme de ti, zugar ata a última parte do teu íntimo nun rito de mantis namorada e mortal.

Quero aprender contigo os camiños do mundo, a linguaxe do sangue que flúe sen parar.

martes, 24 de mayo de 2011

Han passat anys, molts anys; han passat moltes.
Vicent Andrés Estellés

Los mensajes se irán espaciando. Los días se irán espaciando hasta que ya no serán días, si no haces de luz transformados en años, puños bien abotonados y canas en el pelo. Regresaremos cansados y nos costará reconocernos, los ojos velados, el sexo inservible, las manos tan rotas de caminar el mundo, de trazar círculos, las manos tan rotas de esperar cruzarnos en otra curva, de tocar otrso rostros, de escribir en la arena. Aún oliendo un poco a ti, pero ya casi nada, aún riéndote como te reías entonces, cuando te burlabas de las historias interminables, del tiempo, de los aviones, de las cosas que pasan.
¿Podremos esquivar el fuego eterno?
¿Sobrevivir a la tiranía de las horas?
Bailemos hasta escuchar el veredicto, aunque a lo mejor ya no sea tiempo.

domingo, 16 de mayo de 2010

estamos muertos...

A usted le doy una flor,
si me permite,
un gato y un micrófono,
un destornillador totalmente en desuso,
una ventana alegre.
Agítelos.
Haga un poema
o cualquier otra cosa.
Léasela al vecino.
Arrójela feliz al sumidero.
Y buenos días,
no vuelva nunca más, salude
a cuantos aún recuerden
que nos vamos pudriendo de impotencia.

José Ángel Valente

jueves, 11 de marzo de 2010

A veces Madrid, de noche.

Compró
un equipo de música
con un millón de funciones
noventa y tres gb de disco duro
para diecisiete mil veinte canciones
o milcuatrocientos ocho cedés
conexión total inalámbrica
calidad super sound panel
ochenta w de potencia
y sintonización automática e instantánea
de más de setenta y nueve emisoras
y a veces se sienta frente a él
y lo mira y no lo enciende
porque no soporta
oír música
solo.