Seguidores

lunes, 21 de diciembre de 2009

ELS AMANTS

La carn vol carn.
Ausiàs March.

No hi havia a València dos amants com
nosaltres.

Feroçment ens amàven des del matí a la nit.
Tot ho recorde mentre vas estenet la roba.
Han passat anys, molts anys; han passat moltes.

Vicent Andrés Estellés.

sábado, 19 de diciembre de 2009

LISBOA

Escales de llum,
un mar quiet de teulades,
de vides arraulides en el somni
que esclaten del desig
i beunen de la llum
i s´esllagueixen.

Els nostres peus ens menen
a antics carrers estrets,
a belles façanes de rajoles
i finestres amb rostres
que es distreun
deixant que es perdi llur mirada
entre gent que passeja.

A l´ample silenci del riu
s´arreceren de nit
les veus, els colors.

Retornem a veus ja conegudes,
restablim amb els gestos
i alguns mots
afectes que hem desat en la memòria
per fer-ne la matèria de nous dies.

Onades de pedres i de pells
que es fonen encalmades
perquè creixin les hores.

Abril de 1992.

CARLES DUARTE (do libro Llavis de terra)

viernes, 4 de diciembre de 2009

Waiting for de miracle.

Nunhas horas regreso á casa. É estrano voltar en avión, coma se o espacio e o tempo fosen de verdade relativos. Trocan as distancias e as horas xa non pesan sesenta minutos. É gañarlle unha prórroga ó día, roubar un anaquiño máis de vida que semella non nos pertencer. Xogárlla á gravidade, distraer ós camiños, pasar voando. E por iso é coma se non fora de verdade, coma se viaxar así fose ir un pouco menos. Ás veces cómpre un período de transición, un darse conta, tomar consciencia de que xa somos outros. Pode que deseñen avións que trascendan a velocidade do son, pero eu aínda avanzo con ollar atónito e pés de tartaruga. Non estou preparada. Preciso sentir as horas que me mollan de suor e cansazo no vagón dun tren, ver coma a paisaxe vai trocando, de pardo a verde, da chaira á montaña, presentir a aprendizaxe na dor do pescozo, experimentar o cambio nas pernas entumecidas. Sentir os kilómetros por baixo da pel. Á fin viaxar é un querer transfigurarse, fuxir dun mesmo pra toparse con outro noutro lugar, outro que es tamén ti pero ó mesmo tempo é un alguén descoñecido e totalmente novo.

jueves, 3 de diciembre de 2009

Ebrio errar.

Hoxe foi un día de merda. De esos nos que perdes a carteira e xa che parece que perdiches a alma. Empezas a mirar as rúas de outro modo e atravesas con coidado, subes ó metro equivocado e xuras desde un andén baleiro. Un día de esos nos que te pos a cavilar cal foi a cadea de casualidades que te levaron ata este punto da noite no que quitas a pintura da cara e sabes que tivera sido mellor non erguerse da cama, e veste desde fora duchándote e collendo as túas chaves e todo foi un esforzo inútil e case che semella ridículo. E ás veces por esto paga a pena vivir, por esos días errados, pola certeza de ser pequenos e inútiles, pra lembrar que o azar vai dando tumbos con adares de borracho, e poucas veces se detén.

lunes, 23 de noviembre de 2009

Pongamos que hablo de Madrid...

Ya han pasado dos años desde que creé este blog, e incluso me he olvidado de que existía. Así que ahora, con nueva vida, si es que este oficio histórico que nos atañe ha sido nuevo alguna vez, desde Madrid y matriculada en periodismo, procuraré prestarle más atención a esta pequeña criatura.
Ya un proverbio árabe decía algo así como que no se debe hablar si lo que se va a decir no es más bonito que el silencio, y como hoy yo tengo poca cosa que añadir, sólo me queda recomendaros una gran película que he estado viendo ayer por octava vez: El Gran Lebouwski, de los hermanos Coen.
Saludos, de nuevo.